تا سال 1990، MSF معمول ترین روش برای شیرین سازی آب دریا بود. در فرایند MSF جریانی از آب دریای گرم شده در یک مجرا وجود داشته که این مجرا می تواند تا 40 محفظه یا مرحله رادر برداشته باشد و هر مرحله در فشاری کمتر از فشار مرحله قبلی کار می کند.
فشار پایین تر موجب می شود که آب داغ دریا، به مجرد ورود به مرحله جدید شروع به جوشیدن نماید. این عمل جوشیدن سریع و شدید، بخشی از آب دریا را بی درنگ تبخیر کرده یا به طور ناگهانی به بخار تبدیل می نماید. فرایند تبخیر ناگهانی ( یا فلاشینگ ) آب دریا را که غلیظ شده، سرد می کند و اجازه می دهد تا با محیط جدید محفظه ( مجاور ) به تعادل ترمودینامیکی برسد. بخار ناگهانی به سرعت بالا رفته و از میان فیلتر عبور می کند تا قطره های آب شور که همراه آن هستند، حذف شوند. بخار پاک و تمیز از اطراف لوله های حاوی آب سرد دریا، عبور می نمایند به طوری که متراکم شده به آب خالص و مقطر تبدیل می شود.
محصول تقطیر جمع آوری در یک ظرف جمع آوری شده و به قسمت تقطیر در این مرحله جریان می یابد.به علت پایین بودن فشار کارکرد در این مرحله قسمتی از محصول تقطیر با پساب غلیظ شده باقی می ماند. در این مرحله دمای محصول تقطیر به دلیل تقطیر ناگهانی، کاهش می دهد و در مرحله نهایی فرایند به دمای 3تا 5 درجه گرم تر از آب دریا می رسد.
بخار آب متراکم شده، شامل مقادیر کمی از گازهای تراکم ناپذیر ( NCG ) است که باید از سیستم خارج گردند. این کار مانع از ایجاد عایق گازی و عدم انتقال گرما می شود.
رابطه ای که بین تعداد مراحل سیستم و میزان GOR سیستم وجود دارد، پیچیده و تا حدی به جهت لوله وابسته است. درباره لوله های طولانی که در آنها پساب ها و لوله ها از یکی به دیگری مرتبط بوده و در پی هم هستند، تعداد مراحل چهار برابر GOR است. در خصوص لوله های متقاطع ( عرضی ) نیز که چندین لوله ممکن است در هر مرحله عبور کند و جریان در لوله ها عمود بر جریان پساب می باشند، تعداد مراحل 2/5 تا 3 برابر GOR هستند.
MSF را فرایند چرخش اجباری در نظر می گیرند؛ زیرا فشار مانع از تبخیر آب شور داغ شده و تا زمانی که به محفظه حاوی فشار کمتر از نقطه جوش آن نرسیده، عمل تبخیر اتفاق نمی افتد. به محض ورود به محفظه هایی با فشار کمتر، مقداری از پساب شور بدون نیاز به گرمای اضافی به بخار تبدیل می شود. بخار آب به سمت لوله های سردتر هدایت شده و در آنجا عمل میعان اتفاق می افتد. گرمای حاصل از میعان از بین لوله ها عبور می نماید و آب دریا در داخل آنها را گرم می کند. در این مرحله دما و فشار در حد ثابتی باقی می ماند و به طور خودکار تنظیم می شود.
دمای آب دریا همچنان که مرحله به مرحله از لوله ها عبور می نماید، به طور تصاعدی افزایش می یابد تا به اولین مرحله و گرم ترین حد خود برسد. از مرحله 1، آب دریا که از قبل گرم شده است، وارد یک متراکم کننده بخار دیگر و یا گرمکن آب تغذیه کننده، می شود. در این مرحله، بخار محرکه از یک دیگ بخار یا منبع دیگر، برای گرم کردن آب دریا تا دمای اوج پساب شور ( TBT ) که معمولا 90 تا 115 درجه سانتیگراد می باشد، استفاده می گردد. میزان فشار در دستگاه گرمکن آب تغذیه کننده تضمین می کند که جوشش یا تغییری قبل از ورود مجدد آب دریا به لوله ها در مرحله اول صورت نمی گیرد.
در این نقطه پساب شور مانند رودخانه ای با حالت آشفته و سریع جریان یافته که در سیستم های بزرگ MSF به عرض 20 متر و طول 100 متر است. اغلب واحدها تنها یک طبقه را اشغال می کنند، اما بسیاری از آنها چندین طبقه دارند تا بتوانند سطح مورد نیاز را کاهش دهند.
برخی از واحدهای MSF طوری طراحی شده اند که پساب شور غلیظ شده بلافاصله پس از عبور از سیستم تخلیه می شوند ( MSF-OT ). در برخی دیگر، بخشی از این پساب شور مجددا با آب ورودی مخلوط شده و به سیستم برمی گردد ( MSF-BR ).
واحدهای MSF-BR به جریان آب تغذیه کننده کمتری نیاز دارند، بنابراین سیستم های آبگیری آنها کوچک تر است و پساب شور غلیظ شده شوری بالاتری نسبت به سیستم های MSF-OT دارند. در حال حاضر واحدهای MSF-OT به سیستم های دریایی و نیز واحدهای کوچک تر با ظرفیت کمتر از 2500 مترمکعب در روز که دارای GOR نسبتا پایین هستند، محدود است.
توان پمپ مورد نیاز برای واحدهای MSF، 2 و 3/6 کیلو وات بر ساعت به ازای هر متر مکعب آب مقطر است.