یکی از مشکلات بهداشتی کشورهای در حال پیشرفت، برخوردار نبودن از آب آشامیدنی سالم است. از آنجایی که محور توسعه پایدار، انسان سالم است و سلامت انسان در گرو بهره مندی از آب آشامیدنی مطلوب است، بدون تامین آب سالم، سلامت و رفاه جامعه تضمین نمی شود. آب از دو بعد بهداشتی و اقتصادی اهمیت دارد. از بعد بهداشتی تضمین کننده سلامتی انسان و از بعد اقتصادی محرک چرخ صنعت و رونق بخش کشاورزی است. طبق آمار برنامه عمران سازمان ملل متحد در سال 2006، 1/1 میلیارد نفر به آب آشامیدنی و 2/6 میلیارد نفر به آب کافی برای بهداشت دسترسی ندارند، 700 میلیون نفر در 43 کشور با مشکل کمبود پیوسته آب مواجه هستند و 1/8 میلیون کودک زیر 5 سال هر روز از ابتلا به اسهال به علت آشامیدن آب ناسالم می میرند.
آب آثار زیادی در حیات جانداران به ویژه انسان دارد، علاوه بر تامین مایع مورد نیاز بدن، دربردارنده املاح و عناصر ضروری است که کمبود آنها موجب اختلال در بدن و بیماری می شود. فقدان ید و فلوئور و ارتباط آنها به ترتیب با گواتر اندمیک و پوسیدگی دندان بیان کننده این اهمیت است. علاوه بر مواد شیمیایی، برخی موجودات ذره بینی موجود در آب بیماری های عفونی خطرناکی ایجاد می کنند. بهسازی آب رابطه مستقیمی با کاهش بیماری های عفونی دارد، به طوری که پس از تامین آب آشامیدنی سالم، میزان مرگ از وبا 74/1 درصد، از حصبه 63/3 درصد، به علت اسهال خونی 23/1 درصد و از بیماری اسهال 42/7 درصد کاهش یافته است.
در زیر با چند مفهوم در حیطه استانداردهای کیفیت آب آشامیدنی، آشنا می شوید:
آب آشامیدنی: آبی است که ویژگی های فیزیکی، شیمیایی، بیولوژیکی و رادیواکتیو آن در حدی باشد که آشامیدن آن عارضه سوئی در کوتاه یا بلند مدت برای سلامتی انسان ایجاد نکند.
حداکثر مطلوب: عبارت است از حداکثر غلظتی از مواد که برای آب آشامیدنی مناسب تشخیص داده می شود. چنانچه آب حاوی موادی در غلظت بالاتر از حداکثر مطلوب باشد، از نظر کیفیت در حد پایین تری قرار دارد، اما هنوز قابل آشامیدن است.
حداکثر مجاز: اگر غلظت مواد موجود در آب از حد مجاز عبور کند، آب برای آشامیدن مناسب نمی باشد و مصرف مداوم آن در بلند مدت، اثرات زیان آوری بر سلامت مصرف کننده باقی خواهد گذاشت.