دو نوع از معمول ترین انواع غشاهای RO آنهایی هستند که از استات سلولز (CA) و پلیمرهای پلی آمید (PA)، ساخته شده اند.
اولین غشاهای تجاری RO که آرایشی به صورت مارپیچی دارند، از مواد استات سلولزی ساخته شده اند. اغلب غشاهای CA امروزی از ترکیبات تری استات سلولز/ دی استات سلولز با سطح غشای فعال و با ضخامت 0/1 تا 2 میکرون ساخته شده اند که روی لایه محافظ متخلخلی با ضخامت 100 تا 200 میکرون قرار دارند. این غشاها به صورت برگشت ناپذیر یا نامتقارن می باشند و تنها زمانی موثرند که روی سطح فعال آنها محلول غلیظی به کار رود.
از مزایای غشاهای CA مقاومت در مقابل عوامل اکسید کننده مانند کلر آزاد و کلروآمین ها در آب تغذیه کننده تا غلظت 1 میلی گرم در لیتر است. این خوصیت در جایی که احتمال گرفتگی بیولوژیکی زیاد است، اهمیت می یابد.
با توجه به آنکه غشاهای CA در معرض تجزیه شیمیایی و یا پدیده هیدرولیز قرار دارند، اگر چنانچه pH آب تغذیه کننده در خارج از محدوده 3/5 تا 7/5 باشد، اغلب سیستم ها به تزریق اسید نیاز دارند. تثبیت pH آب تغذیه کننده، در حد 6/5 می تواند طول عمر غشا تا 3 سال بیشتر را نتیجه دهد.
استفاده طولانی مدت از فشار بالاتر از 35 بار (psi 500) می تواند باعث فشردگی غیرقابل برگشت لایه متخلخل CA شود.
غشاهای پلی آمیدی (PA) برای اولین بار به شکل رشته های توخالی (Hollow Fiber) معرفی شدند؛ اما در حال حاضر اغلب به صورت المان های مارپیچی استفاده می شوند. غشاهای پلی آمیدی امروزی از یک لایه نازک مواد پلی آمید آروماتیک با ضخامت 0/04 تا 0/1 میکرون تشکیل شده اند که به وسیله لایه ای با تخلخل بیشتر و با ضخامت 75 میکرون از جنس پلی سولفون به صورت کمپوزیت لایه نارک (TFC) حمایت می شوند. غشاهای PA به منظور مقاومت در برابر فشردگی اتصالات عرضی داشته و سرعت جریان در این غشاها بسیار بالاتر از غشاهای CA است.