اگرچه فشار کارکرد با افزایش میزان شوری افزایش می یابد، اما میزان ضریب بازیافت سیستم معمولا کاهش می یابد. نسبت بازیافت معمولا براساس پتانسیل رسوب دهی آب ورودی انتخاب می شود. در صورت افزایش میزان بازیافت، میزان غلظت نمک نیز در آب برگشتی زیاد می شود. در مقادیر بالاتر بازیافت ممکن است میزان انحلال پذیری نمک های با قابلیت انحلال کم از مقدار حداکثر تجاوز کند و به ته نشینی و رسوب آنها در غشا RO منجر گردد.
در بعضی از منابع آب زیرزمینی یا فاضلاب های صنعتی، امکان اشباع بودن به وسیله یک یا چند نوع از یون ها وجود دارد. با توجه به اینکه در این حالت برای عملکردی بدون رسوب گذاری، میزان بازیافت بسیار پایین ضروری است، بنابراین در این موارد استفاده از RO برای تصفیه آب، اقتصادی نیست.
اغلب سیستم های RO برای آب لب شور قادرند 70 تا 85 درصد آب ورودی را به آب شیرین تبدیل نمایند. اغلب سیستم های کوچک برای آب لب شور با نسبت بازیافت پایین کار می کنند، زیرا در این موارد بهینه سازی در اولویت نبوده و نتیجه به لحاظ اقتصادی چندان فرقی نمی کند.
طراحی سیستم های RO برای آب دریا، معمولا به گونه ای است که بتوانند میزان بازیافت 30 تا 50 درصد را تامین نمایند. سیستم های شیرین سازی آب دریا علاوه بر پتانسیل رسوب دهی، با میزان فشار اسمزی بالای محلول نیز محدود می شوند.