معمولا سازندگان RO راهنمایی های لازم را در ارتباط با زمان نیاز به شستشو شیمیایی سیستم ارایه می دهند.پیروی دقیق از این دستورالعمل ها توصیه می شود زیرا در این صورت، به احتمال زیاد شستشوی شیمیایی موفقیت آمیز خواهد بود، باید توجه کرد که فولینگ در سیستم های RO یک پدیده نرمال تلقی می شود.
تناوب یا فواصل شستشوی شیمیایی
با شستشوی شیمیایی مناسب اکثر مواد فولنت از روی سطح غشا برداشته می شوند. بنابراین در صورت شستشوی شیمیایی مطلوب و دستیابی به کارکرد نرمال سیستم پس از هر شستشو، میزان فولینگ چندان مهم نخواهد بود. حتی یک سستم RO با نرخ فولینگ زیاد را هم می توان با شستشوی به موقع و مناسب برای دوره کامل کارکرد المنت ها مورد بهره برداری قرار داد.
یک لایه فولینگ روی سطح غشا یا در فضای عبور جریان از میان لایه های غشا باعث ترقیق نمک ها در توده جریان عبوری می شود. به عبارت دیگر لایه فولینگ سبب افزایش پلاریزاسیون غلظتی نمک ها در سطح غشا می گردد و در نتیجه کاهش دفع نمک سیستم را به دنبال دارد.
با افزایش پلاریزاسیون غلظتی روی سطح غشا احتمال فوق اشباع شدن نمک ها و تشکیل رسوبات هم روی سطح غشا بالا می رود. برای واحدهایی که در شرایط نزدیک به اشباع جریان غلیظ کار می کنند، با افزایش پلاریزاسیون غلظتی در سطح غشا نمک های سیلیکا و سولفات فوق اشباع شده و همزمان با کاهش دفع نمک افزایش در اختلاف فشار دو سر سیستم و کاهش نرخ جریان محصول نرمال شده هم مشاهده می گردد. این علایم نشان دهنده تغلیظ و احیانا ترسیب این نمک ها در سطح غشا می باشد. چنانچه رسوبات نمک های سیلیکا و سولفات تشکیل شود به سختی قابل شستشو و تمیز کاری می باشند و فقط در صورت شستشوی سریع، دقیق و کامل با محلول های شیمیایی خاصی برطرف خواهد شد.
با گذشت زمان، بسیاری از فولنت ها روی سطح غشا فشرده تر می شوند و بدین ترتیب فرایند شستشو و دفع آنها از سطح غشا دشوارتر می گردد. در مواردی که احتمال فشرده شدن مواد فولنت وجود دارد یا سیستم RO با نمک های فوق اشباع سولفات و سیلیکات در سطح غشا کار می کند، باید عملیات شستشوی شیمیایی را بسیار سریع و قبل از وارد آمدن آسیب جدی به سیستم انجام داد. رسوبات کربنات کلسیم در pH موضعی بالاتر از 5/10 روی سطح غشا تشکیل شده و در pH پایین تر از 5 به سرعت به محلول باز می گردند. pH بالا همچنین باعث هیدرولیز سریع غشا CA می شود. خوشبختانه شستشو و رفع رسوبات کربنات کلسیم ساده می باشد و با یک اسید شویی معمولی رفع می شود.
چنانچه اختلاف فشار دو سر سیستم افزایش یابد و سیستم شستشو نشود نهایتا شاهد انسداد کانال های مسیر عبور جریان از بین لایه های غشا در آرایش حلزونی خواهیم بود. با مسدود شدن این کانال ها کارایی فرایند شستشوی شیمیایی نیز به شدت کاهش می یابد و دیگر با روش های استاندارد معمولی امکان تمیزکاری سیستم و باز نمودن مسیرها وجود نخواهد داشت.
معمولاطراحان و سازندگان سیستم RO شرایط مطلوب سیستم و آخرین تغییرات قابل قبول قبل از زمان نیاز به شستشوی شیمیایی را ارایه می دهند. چنانچه چنین راهنمایی هایی در دسترس نباشد می توان از مقادیر ذیل به عنوان حداکثر مقادیر قابل قبول تغییر در پارامترهای کنترلی سیستم قبل از شستشوی شیمیایی استفاده نمود:
1) کاهش نرخ جریان محصول نرمال شده به بیش از 15-10% مقادیر ابتدای راه اندازی. (طراحی)
2) افزایش اختلاف فشار نرمال شده به بیش از 15-10% مقادیر ابتدای راه اندازی . (طراحی)
3) کاهش درصد دفع نمک به بیش از 2-1% مقادیر ابتدای راه اندازی. (طراحی)
به عبارت دیگر با افزایش پارامترهای فوق الذکر تا حد مقدارهای قید شده شستشوی شیمیایی سیستم ضرورت پیدا می کند. روشن است که درصدهای تغییر مذکور در بالا نسبت به شرایط ابتدای راه اندازی سیستم برای نخستین بار می باشند
یکی دیگر از عوامل کاهش جریان در سیستم های با غشا CA، فشردگی لایه های غشا روی یکدیگر می باشد. بیشترین میزان فشردگی در 200 ساعت اول کارکرد سیستم رخ می دهد. معمولا 15-10% نرخ جریان محصول نرمال شده در طی نخستین روزهای کارکرد کاهش می یابد و پس از آن تا سیستم دچار مشکل خاصی نشود، به طور پایدار و یکنواخت سیستم در همین وضع باقی می ماند. همچنین در زمانی که سیستم با غشا CA در فشار بالاتر از فشار طراحی کار کند، باعث پدیده فشردگی غشا می گردد. اگر یک سیستم با غشا CA برای مدت طولانی با فشار بیش از Psig 550 کار کند، اثرات تخریبی جبران ناپذیری روی غشا ایجاد می شود. غشا PA نسبت به CA مقاومت بیشتری در برابر تحمل فشار دارد. به هر حال در مورد هر دو غشا باید از فشار طراحی سیستم تجاوز نکرد. زیرا در غیر این ورت علاوه بر فشردگی غشا سیستم سرعت دچار فولینگ خواهد شد.