احیا رزین
کلیه واکنش های رزین ها واکنش های جذبی دوطرفه (برگشت پذیر) می باشد. همین خاصیت است که استفاده مکرر از یک بستر رزینی برای گرفتن یون های محلول در آب را فراهم می کند.
به فرایند بازگرداندن رزین های اشباع از نمک های محلول در آب به حالت اولیه شان احیا اطلاق می شود. در حین احیا به کمک یک محلول اسید یا باز رقیق نمک های جذب شده توسط رزین می دهد. مزیت رزین های کاتیونی ضعیف بازدهی احیا بالای آنها در مقایسه با رزین های کاتیونی قوی می باشد. در نتیجه سبب تولید کمتر پساب در احیاهای مکرر می گردد.
اصولا زمانی که جداسازی کلیه کاتیون های آب مطلوب است، بکارگیری توام رزین های کاتیونی ضعیف و قوی اقتصادی تر از بکارگیری کاتیونی قوی به تنهایی است.
انواع رزین های تبادل یونی به روش های ذیل احیا می شوند:
رزین های کاتیون قوی: با اسید قوی نظیر اسید سولفوریک، کلریدریک یا اسید نیتریک احیا می شود.
رزین های کاتیونی ضعیف: تقریبا با همه اسیدها احیا می شود.
رزین های آنیونی قوی: با باز قوی نظیر هیدروکسید سدیم احیا می شود.
رزین های آنیونی ضعیف: معمولا با آمونیاک احیا می شود.
زمان نیاز به احیا معمولا به فاکتورهای ذیل بستگی دارد:
1- نرخ و میزان کل جریان آب عبوری
2- میزان TDS آب خوراک سیستم و نوع نمک های موجود در آن
3- میزان ماده احیا کننده مصرفی و نحوه احیاهای قبلی
معمولا نحوه و روند احیا هر بستر تبادل یونی توسط سازندگان و طراحان به طور جداگانه ارایه می گردد.